خوش بحال خودم كه زماني رفتم جنوب كه هنوز كسي اونجا رو نمي شناخت
با صداي تانكو نفر بر ساختگي مردم رو ياد جبهه ها نمي نداختن
يادش بخير اون زماني كه غربت و سادگي از لحظه لحظه ها ي در طلائيه بودن مي باريد
و صداي شهيد خرازي انگار به وضوح آن سالهايش به گوش مي رسيد
خوشحالم انگار كمي ،‌كه بعد از آن سالها و در اين هياهوي بازي هاي جنوب رفتن توفيق رفتنش نصيبم نمي شود